Ronda os nove anos, de pelo curto e cor leonado, cara ancha e nafro, cunha mancha branca derriba do pescozo que inspirou o seu nome, Ártico. Atende polo alcume de Tico. A súa historia é a dun can abandonado. De cachorro no medio do monte achegouse a un veciño que facía uns traballos co tractor. Xogando e brincando detrás da ruidosa máquina apareceu sen contar ao pé da nosa casa. Pasaron os días e o cadelo sempre estaba puntual a súa cita coa comida. Como non marchaba preguntamos polos arredores se tiña dono e, á fin, ratificamos que o pequeno cánido era un can vagabundo. E adoptámolo. Veterinario, rexistro canino e bautismo de cans. Un membro máis da familia. O despoboamento do rural galego obrigounos a coller as maletas e emigrar en busca dun novo fogar. Aquí en Lugo, nesta fermosa cidade e na compaña de moitos amigos, vivimos ámbolos dous.
A historia do Tico introduce esoutras tan deprimentes e tristeiras de abandono entre humanos.
Veñen a miña cabeza as persoas maiores que sobreviven nas residencias e ninguén pasa a facerlles unha visita. E penso nas vinte cinco mil persoas que perderon a vida por culpa desta peste. De idade avanzada, algúns casos dependentes, ingresados e illados. Deitados na cama e mirando fixamente ao teito. O telefono móbil sen batería. As visitas prohibidas. Entra xente de verde, semellan marcianos, son amables... Estas mulleres e homes anciáns teñen o xesto lacerado, os dedos retortos e o espiñazo cangado.
Entendo que o cariño transmítese dende a distancia, por exemplo, no quincuaxésimo día de confinamento mantemos vivo, sen vernos, o vencello do amor. Ora ben, coa chocheira propia da vellez as facultades mentais debilítanse e a capacidade para percibir biocos e afecto pasa polo contacto, por manter certa presenza física. Afeitos a un mundo máis humano e rudimentario rodeámolos de tecnoloxías frías e deportámolos para cumprir protocolos e medidas....
Aparcámolos e agora abandonámolos. A xeración da fame e do maltrato. Si, naceron no medio da pobreza da posguerra e saíron adiante a duras penas, e agora, fixéronse vellos.
“Desde aquela moitos dos seus discípulos botáronse para atrás, e xa non andaban con el.
Preguntoulles entón Xesús aos Doce: Vós tamén vos queredes ir?
Respondeulle Simón Pedro: Señor, e onda quen imos ir? Ti tes palabras de vida eterna.”
Os discípulos andaban coa mosca detrás da orella, albiscan problemas, Xesús métese en fregados e moitos deles acaban liscando. Parécelles que a exixencia do seguimento é moi forte e que leva aparelladas renuncias e sacrificios. Diante tal panorama os doce gurran por seguir ao Mestre porque non hai outros mestres que teñan palabras de vida eterna.
O andazo que estamos aturando ponnos perante un dilema moral. Que facer cos enfermos graves? Acompañámolos ou pasamos deles? Teño a sospeita que esta sociedade opta polo máis doado, pórse a cuberto namentres entoa un sálvese quen poida! O valor da sociedade actual é inversamente proporcional á xenerosidade, ilusión e traballo de boa parte dos que van alá vítimas da pandemia.
Roñan algúns intolerantes: Para que a relixión? Eu pregunto: Quen abandona ás persoas non vai abandonar a Deus? Levamos unha vida descansada, afiuzamos discursos baldeiros, refusamos compromisos e fechamos horizontes. Hoxe aparcase todo o que molesta. Ao lonxe dende a indiferenza e superficialidade non se aprecian certos detalles. Deus para moitos non terá cabida neste tempo, secasí, necesitamos alguén que se manteña fiel e non lisque ante a dificultade, necesitamos un amor incondicional que salte o confinamento para acompañar ao enfermo.
Creo no Deus de Carne que me quere, acompaña e salva. Creo no Deus que visita, toca e cura aos enfermos. Creo no Deus que ocupa esa cadeira baleira nas habitacións dos hospitais.
O Deus da miña relixión endexamais nos abandona.
Eu tampouco renego del!
#QuedaNaCasa
#RezaNaCasa
