Estou un pouco farto dos informativos. Dende que se declarou o Estado de Alarma teño a impresión de presenciar unha e outra vez o mesmo telexornal, radiado, televisado ou pola rede de datos. Cifras, gráficas, estatísticas, porcentaxes, previsións, liñas de evolución, mapas... A abundancia de información que se vive actualmente máis que sumar contido para a formación dun bo criterio de análise e opinión, xera desconcerto e confrontación. Se non les o xornal, estás desinformado. Se les o xornal, estás mal informado. Apago e marcho.

Ante a exposición continua dunha realidade incompleta, ou tratada de esguello e segundo conveña, non queda máis que refuxiarse nas cousas de cerca. Teño a sensación de ser un espectador da obra teatral de Mario Vargas Llosa, titulada: "Os Contos da Peste". A trama desta peza conta a reunión duns mozos nunha vila nos arredores de Florencia. Confinados cóntanse a viva voz historias para entreterse namentres a peste arrasa a cidade.

De pequeno trouxéronnos dous mapas interactivos e con luz. Un para aprender ríos de España e outro das capitais de Europa. Primeiro introducese un punteiro de metal nun dos furados laterais que acompañan unha listaxe de países, por exemplo, Noruega. Despois, con outro punteiro, elexías e marcabas unha opción dentro do mapa. Se a resposta era correcta prendíase unha lámpada pequena, se fallabas non pasaba nada. Oslo. Correcto! Xogando con aqueles mapas pouco aprendín.

Fai uns días descubrín un mapa interactivo. Trátase dun mapa “informativo” que tenta recoller o que fai a igrexa para servir ao ben común durante a pandemia. O mapa permite premer enriba de cada diocese. Ao premer ábrese unha fiestra coas iniciativas que se desenvolven. Pasei de Lugo a Madrid, de Vic a Cartaxena, e de Sant Feliu de Llobregat a Plasencia. Vin unha chea de iniciativas pastorais, espirituais, sociais, asistenciais, educativas e de entretemento. E lembrei o meu mapa de xoguete.

Vou debuxar o meu mapa. Quero que sexa interactivo, para que digades que vos parece.

Dentro dos confíns do mapa vive xente. Vexo rostros de persoas coñecidas. Comparto con algunhas delas compromisos e problemas. Montes e moreas de cidadáns de primeira. Por moito que o intento non me caben todos dentro e, de non ver á miña xente, este mapa resulta deprimente.

O meu mapa do país do confinamento ten a capital no centro parroquial. Mapa vello coa teima de sempre. A actividade principal é a caridade. Nas aforas puxemos o centro loxístico de distribución de alimentos. Esta semana descargamos leite, patacas, ovos e fideos. A furgoneta, cedida de forma altruísta para uso da Cruz Vermella, viña chea de alimentos ricos en solidariedade. Con paciencia recadamos algúns cartos que imos administrando. Entre visitas e chamadas de xente preocupada a axuda está garantida. Toma este sobre con 300, eu dou 5, este outro con 600, e aquí van 200.

Á fronte do ministerio de xestión un gran equipo. Onte repartimos. Pola nosa casa pasarían vinte persoas acompañadas dos seus problemas:

Meu Deus! Un matrimonio que soamente tiñan 5€.

Grazas, nesta situación necesitaba desafogar e non sentirme estranxeira. E marchou para unha habitación de 150 euros mes porque a esta Colombiana non a quixeron máis onde estaba.

O aluguer, o recibo do gas, a luz, un despido... que facemos? Escoitar, animar e demostrar compromiso.

Cruza o meu mapa unha rede de alta velocidade. Nestes tempos son prioritarias as boas comunicacións. Saber das persoas que non podes ver, porque falar tamén é signo de fe. Un mapa interactivo que tamén permite conectar con quen pode axudar. Cantas veces oín, se alguén necesita axuda, xa sabe, chame! Heille dar algo! Comigo contade!...

Os problemas, patrimonio dos pobres, son a nosa herdanza. No libro sagrado reza escrito: "Dígovolo de verdade: Canto fixestes cun destes meus irmáns máis pequenos, fixéstelo comigo.”

Un mapa coas fronteiras abertas que non se pecha canda as portas da igrexa. Aquí todo o mundo é ben recibido. Dos signos das catro regras o da suma é o que interesa. Na Casa aprendemos que todos somos irmáns e cremos no mesmo. Viva a comuñón!

Desde as casas damos o mellor de nos mesmos. De momento mantemos o de #QuedaNaCasa #RezaNaCasa.  

As poucas saídas ao cemiterio causan desconcerto. Dicimos adeus gardando as distancias con mascaras e guantes, sen bicos e abrazos, en soidade e, canto antes.

Que difícil e arriscado facer un mapa. O mundo real non se pode meter nun mapa. A información de calquera mapa non reflexa a realidade do pobo. Cun só clic non te decatas de nada. Outro xoguete para o baúl do esquecemento.

Lévovos a todos moi dentro do meu mapa.

#QuedaNaCasa

#RezaNaCasa

Pin It