Detalles

Visto: 232

Cando a nosa faciana estarrica as comisuras dos beizos levándoas cara as orellas experiméntamos unha sensación anestésica de benestar e alegría. Os mellores especialistas na arte de sorrir son os nenos. Puidera darse o caso de que o estado natural das persoas fora andar sempre co sorriso posto, como os nenos. Imaxinádevos que bonito e agradable sería un mundo así, co sorriso posto, un mundo de nenos entre cero e cen anos.

Por que motivos perdemos a frescura e a capacidade de rir?? Claro, as cousas dos maiores!

Na igrexa pecamos en exceso de facer representacións ríxidas e adustas, pouco axeitadas de Xesús, da Virxe, e dos Santos. No interior das igrexas vemos, por exemplo, imaxes con facianas pálidas, serias e tristes, cores apagadas, escasa luz, silencios mal entendidos, rixidez nas formas, palabras e oracións que non entendemos, etc.

Unha igrexa sen alma de neno é como unha igrexa sen luz.

Vexo a Santo Antonio percorrendo os camiños que transitan entre Portugal, Francia e Italia, como bo franciscano camiña e contempla, canta, asubía e fala coa xente. Un home novo con bastantes achaques de saúde pero optimista e decidido. Santo Antonio mantivo a tensión ate o derradeiro alento, nin baixou os brazos nin se apagou o seu sorriso.

A imaxe de Santo Antonio ten ao Neno Xesús no colo, fálanos daquel cariño que o santo profesaba polo Neno Xesús. Contan que nunha ocasión pouco antes de morrer o frade franciscano foi acollido no pazo dun señor rico, este cheo de curiosidade asalaba a Santo Antonio por entre as regañas da porta. Unha noite caeu de cu ao ver como o mesmo Neno Xesús xogaba e ría con Santo Antonio. Disque a alegría e a saúde dos meniños é altamente contaxiosa daquela o noso patrón, representado co Neno Xesús en brazos, hóubose contaxiar da paixón divina pola vida.

Quedamos todos invitados a sumarnos ao xogo da vida no que Deus participa e nos dá alegría.

Detalles

Visto: 144

Esta noite deume por barrenar nas cancelas que cerraban as fincas da casa. Dou conta dalgunhas pertencentes á casa Torreiro, familia que me acolleu ao espertar á vida. Así, dous destes cerramentos atopábanse no prado do Pozo, unha finca con dobre entrada: acceso pola estrada de Melide para a xente e, alternativo para as vacas, por un camiño que nacía na Pista de Barazón e morría nos prados lindeiros co río Furelos. Paréceme ver as cancelas do Agro de Arriba e do Agro de Abaixo, mesmo a dos Cruceiros, a do Lameiro e Portaleñandres. Para as novas xeracións dicir que este aparello empregábase para pechar as propiedades, evitando así calquera indesexable acceso de intrusos cuadrúpedes e bípedes. A cancela, por suposto, era un indicador de que a propiedade recibía todas as atencións e coidados por parte do dono. Como podedes imaxinar o devandito elemento construtivo era moito máis que un sistema de peche, por si mesma pasaba a ser un distintivo, unha especie de etiqueta que identificaba a propiedade co propietario. As cancelas posuían un estilo propio con notables diferencias dependendo da mestría do artesán. Imaxinade que fermosura esas parcelas pequeneiras, rodeadas por un balado de pedra e pechadas coa súa canceliña. Con máis o menos coidado construíanse as cancelas, un chisco máis refinadas segundo o seu emprazamento e o uso da propiedade. Por exemplo, ás hortas situadas preto da casa correspondíalles unha entrada mellor, un chisco máis refinada. Para ensamblar a cancela aproveitábanse sobrantes de táboas en bo estado, o carpinteiro, sen plano, improvisaba sobre a marcha.

Cantos estragos por culpa do somier de láminas de madeira! Tantos como somieres metálicos exiliados ocupando o posto que historicamente lles correspondera ás cancelas. Mágoa que chimparan ás cancelas dos xardíns, hortas, galiñeiros, e fincas en xeral! Pregoaba a publicidade: "Símbolo do descanso"? Mais eu diría: símbolo de decadencia e inicio dunha época denominada "feismo rural".

Vexo a cancela do curro do Bo Pastor e, recréome pensando no carpinteiro artesán que acariñou cada pau daquela obra e, distingo un estilo sobrio, elegante e inconfundible. A cancela do curro foi labrada ao son de historias fermosas contadas con calma, que inspiraban paz e tocaban o corazón. Adiviño unhas mans máxicas que transformaron os madeiros en benvida. Entrar e saír, xogos, apertas e vida. Algo esmendrellada, adozada e fiel, así fica a cancela do curro do Bo Pastor.

Detalles

Visto: 222

Espertar co arrecendo a primavera.

Saudar o sol que entra polas fendas das contras.

Saltar nun manto de herba cuberto de margaridas.

Tombarme boca arriba, pechar os ollos, e voar.

Adormecer co zunido da airexa que acariña as follas.

Ver unha vaca fregarse contra un valado.

Tocar unha árbore e sentila latexar.

Camiñar por un carreiro estreito á beira do rio.

Determe sorprendido co cantar dun xílgaro.

Recrearme coas filigranas das correntes de auga que cambian continuamente o aspecto do rio.

Levantar os ollos ao ceo e imaxinar caras xigantes, barcos, e portas secretas.

Correr en busca de acubillo no medio dunha escampada.

Ulir a terra húmida mollada por un trebón repentino.

Sentir un calafrío matutino, un deses que che acelera a circulación.

Coller na man un garabullo máxico e axitalo.

Deixar que falen en min os vencidos polo tempo.

As veces esquezo todo o que quero, outras ando distraído xogando a ser eu.

Que fermosa é a primavera!

Todo o que eu quero.

Detalles

Visto: 593

Esta tarde pensei na historia do pobo de Israel, en concreto, naquel episodio no que grazas a un país estranxeiro case acadaron o pleno emprego. Unha empresa multinacional exipcia "altricanteiras" colocou a miles de traballadores para levar adiante proxectos faraónicos como nunca antes se viran. Os confiados xudeus presentaron ás autoridades os seus currículos e de seguida pecharon o acordo. Ao principio a relación traballador-patronal fluía, co paso do tempo, as condicións laborais trocaron en insoportables e xurdiu a preocupación e o malestar. Por precisar, direi que o pobo de Israel por completo viuse asoballado e sometido en contra da súa vontade. O que denantes semellaba progreso e benestar, agora representa pesadumes e sufrimentos, porque o que ben empeza tamén pode acabar mal. Imaxinade que insoportable sería o ambiente que se respiraba que todos querían liscar. Para fora, un laio de impotencia e, por dentro, esa sensación de rabia que te roe cando a posteriori es consciente dos teus erros.

Correndo os anos e os séculos esta xentiña recibiu novamente unha oferta de traballo. Quizabes entraban ledos nas fábricas con chemineas fumeantes, unha delas recibía aos inocentes currantes con este lema: "O traballo faravos libres". As portas do progreso abríanse de par en par. Nesta ocasión non houbo marcha atrás, e alí faleceron intoxicados, contaminación, pola maldade e a cobiza dos poderosos.

Imperceptible ou nula a presión social, disque a meirande parte da poboación ignoraba o que estaba a suceder e, xa se sabe: ollos que non ven corazón que non sente. E a comunidade internacional fixo un Pilato en toda regra, é dicir, tirou de diplomacia para non involucrarse e saír coas mans manchadas.

Estas historias reais pasaron de xeración en xeración e quedaron, como pouso en vasilla, no recordo para quen cre en Deus e escarmenta dos erros pasados.

Recórreme o corpo unha sensación de optimismo e percibo un agradable aroma a forza de vida. Mirei a previsión meteorolóxica e vin os efectos dunha borrasca "Nelson" que retrasa a chegada da primavera, pero o temporal xa se vai, e o anticiclón bañará de sol e calma as nosas terras.

Teño ganas de sol para sentir esa calorciña agradable...

Señor, danos forza para amar e volver a empezar!